“artık yazmak yok, harflere yalvarıp cümle kurmakta yok! Sanki o gelecekmiş hissiyle, sadece ona yazmakta yok! Artık annemle, babamla hayatı doyasıya yaşamak var. Şimdilik çok mutlu değilim ama çok mutlu olamayacağımı kim söyleyebilir ki…”
Hayatımda bir değişikliğe ihtiyacım vardı. Buna kesin bir şey söyleyecek kadar cesur ve olgun olduğumu söyleyemem ama bazen küçük değişiklerle, büyük kazanımlar elde edilebilir. Dedemin, “ ben hayatı deneme yanılma yöntemiyle öğrenmeseydim, kesin o beni yanıltırdı” sözünü her zaman uygulamak istemiştim. Şimdi galiba o dönemdeyim. Yine de sadece düşüncemde olsada herşey, şunun farkındayım ki oflarla, keşkelerle artık hayatımı devam ettirmek istemiyorum!
Saat sabahın altısı ve neredeyse babam işe gidecek. Ve ben herzamankinden daha çok geç kalıyorum kalemle muhabbetime. Elimde yaramaz çocuk gibi duran kalemi zaptetmek bir yana gözlerimin uykuya müebbet oluşu bir yana, bu gece fena yordu beni. Aslında yazmaya bir süre ara verecektim, yazmayacaktım. Kendimi yenileme sürecinde, farklı uğraşlar edinmek istiyordum ki, sonuç gördüğünüz üzere, yine hayatın yanıltması…