
Yalnızlıklarımı sorguladım çoğu zaman, içimdeki kararsız yanları.. Cevaplarımı bulmakla geçerken ömrüm farkediyorum şimdi, anne karnında anneden alırmış, hissedermiş her şeyi o minik bebekler.. Yalnızlığa dair acabalarım, cevaplarım işte o ana rahminde sıkışıp kalmış, ben onlardan önce doğmaya bu denli hevesliyken ..
Bir yanım eksik diyordum hep.. Meğer hepsi o ilk yuvada sır olup gitmiş zamanın birinde… Artık her şey nafile…
Kısa ama yüklüce anlam barındıran bir yazı..
Kim sorgulamıyor ki?… Ama nafile tabi her şey, sıkışıp kalıyor insan yalnızlığında, ne çıkabiliyor, ne anlaşabiliyor onunla…
Anlamlı yazı. Teşekkürler.
Teşekkür ediyorum.