Bu yazıyı gecenin geç saatinde yazma sebebim tamamen empati duyumun kabarmasından.Başlığı yazının sonunda attım.Hadi gözlerimiz kapatalım ve dünya turuna başalyalım.
Filistindeyiz…Saat:01:14… Babamız tutuklu annemiz ve 3 kardeşimizle aynı odada yatıyoruz.Başka odalarda var niye hepimiz aynı odada yatıyoruz? Öyle sessiz ki gece çok korkuyoruz.En ufak bir tıkırtıyı tank sesi , silah sesi , bomba sesi sanıyoruz. Ve işte başladı… Kim bilir hangi insanların evlerine baskın yapıyorlar? Gözlerimiz bizim evin kapısında. Acaba bugün de kıracaklar mı bu kapıyı? Dışarıda gürültüler var. Herkes korkuyor. Bugün hangi komşumuz ölecek? Empati kurarken bile ailemizin ölmesini istemiyorum gördüğünüz gibi.İşte o kadar anlamıyoruz ki hallerini düşünmek bile istemiyoruz.
Haitideyiz…Saat:18:29… Konuşamıyoruz. Çünkü ağzımızda tükürük kalmamış. Evet geliyor. Annemiz sonunda geldi. O omuzunda ki testi ne? Yoksa içinde su mu var?Annemizi çok seviyoruz. Ne yiyecez diye bile sormuyoruz.Çünkü daha öğlen çamurdan kek yemiştik. Çamurdan kek mi? Evet Haitide eski bir gelenektir çamurdan kek. Su , tuz , yağ ve çakıldan arındırılmış toprak… Anne kardeşimiz niye ağlıyor? Bugün beyaz doktor amcalar kolera diye bir şey dediler. Kolera ne anne?…
Parisdeyiz… Saat:00:47… Barda içiyoruz , yiyoruz , kahkaha atıyoruz… Uykumuz yok çünkü HAYAT GÜZEL DEMİ???
