Kardeşim akşam eve geldi. Bir sosyal paylaşım sitesinde geziyordu. Dedim ki
‘ çok üzüldüyorum senin için.Ama tabi kendim için çok üzülüyorum ben çok mu iyiyim? hayır’.
Nedenini sordu.
‘Zamanını boşa öldürüyorsun. Zamanı çok gereksiz şeyler doldurarak harcıyorsun. Bu dünyaya ölmek için geldik ama öldürmek için gelmedik. ‘
Ne öldürüyoruz biz? diye aklımdan bu sefer sorular geçti. Öldürdüğümüz şeyler bir tane değil.
En önemlisi benim için ZAMAN.
Aslında eskiden birinin söylediği bir söz var. Hatırladığım kadarını söylüyorum. ‘Sözüm tek sana geçmez, celladımsın ey zaman…’ Bu söze göre zaman bizi yavaş yavaş eritiyor. Her geçen gün yaşlandığımızı ve her saniye ölüme biraz daha yaklaştığımızı düşünecek olursak, evet zaman bizim celladımız. Ama boşa geçen her saniye de de biz zamanı öldürmüş oluyoruz. Zaman görevini yapıyor. Biz de zaman gibi görevimizi yaparsak eğer bu dünya da, bu işi zararsız hatta kendi yararımıza bitirmiş oluruz diye düşünüyorum. Çünkü ileriki bir zamana ulaşırsam eğer , pişman olduğum bir hayat yaşamış olarak o zamana ulaşmak istemiyorum.
Çünkü hayatı geri alma şansım yok…