Akademik ve Bilimsel yayınlar konusunda tecrübesiyle bilinen Seçkin Kitabevi sponsorluğunda; Her Hafta bir Bilişim kitabı kampanyamıza süratle devam ediyoruz. Hatırlayacağınız üzere geçen hafta, İlk olarak ekibimizinde kadim üyesi olan sevgili Musa Çavuş hocamızın kitabı Web tasarımcısının El Kitabı‘nı verdik. Bu hafta tasarım konusunun temellerini anlatan, uzun yıllardır tanışıklığımız olan, çizgisini hiçbir zaman bozmamış örnek bir kişilik olan “hemşehrim” Rıza Çelik’e ait A’dan Z’ye CSS kitabını hediye edeceğiz.
Bu hafta ile birlikte vereceğimiz 2. kitap olan A’dan Z’ye CSS‘den itibaren vermeye devam edeceğimiz kitaplarımız arasında PHP, Ajax, Networking, C++ , .Net, C#, VB10, Java ve Java Swing kitapları bulunuyor. Sıradaki çekilişimizi 11 Şubat 2012‘de yapacak ve MaqasNet üzerinden şanslı arkadaşımızı açıklayacağız.
Tüm çekilişlere katılabilmek çok kolay; sadece Maqas.Net üyesi olmanız çekilişe katılabilmeniz için yeterli. Peki nasıl MaqasNet üyesi olabilirim? Bunun için size bir kısayol oluşturduk, sitemiz üzerinden olabileceğiniz gibi aşağıda verdiğim bu linki kullanmanız da yeterli ;
Kısaca sürecin nasıl geliştiğini anlatmam gerekirse; çekilişi 11 Şubat 2011 gecesi saat 21:00 da yapacağız, hemen çekiliş sonrası sonuçları Maqas.Net altında ve sosyal medya aracılığıyla da duyuracağız.
Çekilişler; 1 adet asıl ve 1 adet yedek olacak şekilde yapılacaktır. Çekiliş sonrası şanslı üyelerimize mail yoluyla ulaşacak, mailde asil/yedek bilgilerini verecek ve 2 gün süreyle bize ulaşmalarını bekleyeceğiz. Bize ulaşan asil çekiliş talihlisinin vereceği adrese kitabını göndereceğiz. 2 gün içersinde bize adresini göndermezse, yedek talihlimize kitabı göndereceğiz. Her iki şanslı üyemizde bize ulaşmaz ise; kitabı en son çekiliş haftasının sonuna bırakıp, tekrar çekilişe sokacağız.
Kapıyı yavaşça kapatıp çıktım.Şimdi bide apartman engeli vardı.Parmak ucunda yürüyerek inmeliydim.Son bir kat kaldı, ha gayret derken….Beş numaranın kapısı açıldı.Yaşlı teyze bir deniz subayı olan oğlunu yolcu ediyor ” hoşçakal kuzum” diyordu.Neyseki beni görmediler.Sonunda ulaşabildim dışarıya.Haftanın üç günü bu ruh taşıma marotonu, epeyce zor oluyor, bide şuursuzca sabahlayınca .Kendimi elimdeki ağır çantayla dışarıya yine kimseye görünmeden atabildim.Komşuların beni görmesi hiç te hoş olmazdı; değişik yakıştımalar, yersiz dedikodular, herşeyi, herşeyi mafedebilirdi.
Çok soğuk bir kış günü arkadaşlarla her zaman takıldığımız mekandaydık, herkez yapacağını yapmış artan saatlerini ki bu saatler” artan değil zamanın ta kendisiydi ”kendini buraya atmıştı güzel bir mekan sayılırdı aslında. Üstelik okuduğumuz okulun hemen yanındaydı.BOMBOŞ GEÇEN BOŞLUĞU DOLDURDUĞUNU SANDIĞIMIZ .Bir avuntu mekanıydı her tip insan vardı.Daha çok salaş tiplerdik.Bir bananecilik vardı.Hepimizin en büyük ortak noktası buydu sanırım.Üniversiteli olmanın gereği bu gibi, blue çağının ilk dönemlerini tekrar yaşıyormuşuz havalarında, asi bir kimlik arayışındaydık.Hep takıldığımız mekanın köşesinde; hayli yaşlı, çok uzun boylu,uzun saçlı ve sakallı,fakat eskimiş yıpranmış kıyafetlerine rağmen temiz bir BEYZADE duruyordu.Adını hiç bilmediğimiz için, kızlarla adını BEYZADE takmıştık.Asil bir görüntüsü vardı.Entellektüel falan deildi.Farklıydı çok farklı…Bir o kadarda kibirli ve hazır cevaptı.Az konuşur en ufak kelime katlenmende o sivri diliyle cezayı basar, kısa bir cevapla insanı mat ederdi, kalakalırdık.Eminim ki hepimize öyle bir ebeveyn lazımdı.Sopasız dayak hiç yediniz mi? bilmem ama ben, BEYZADE’DEN çok yedim; diğer arkadaşlar gibi…Ne zabıta, onu ordan alabildi ne hakim, nede bir başkası, eminim ki o olağan üstü kelime hazinesiyle istese dünyaya hakim olabilirdi.O bu köşeyi seçmiş, paşa gönlü ne zaman isterse o zaman gidecek ti!..
Hep bir gün diye başlar ya o can alıcı olaylar, evet yine bir gündü.Bizim mekanın cam kenarındaydım.Sabah BEYZADE’ NİN tezgahına uğramış, o çok eski kitaplarına epeyce bakmış, aradığım kitabı maalesef bulamamıştım.BEYZADE ile muatap olmak zorunda kalmıştım. Alay-ı Hümayun:İsveç elçisi Ralamb’ın İstanbul Ziyareti ve Resimleri 1657-1658 adlı kitap sizde varmı? Diye çarçabuk sormuştum.”Var” dedi ve verdi.Hiç aramadı bile hemen bulup verdi.Kitabı bulamamıştım, hatta tezgahını bu kadar karıştırmış olmama rağmen, belki ilk defa bana birşey demedi. Garip oysa çoktan hiç kimsenin aklına gelmeyecek bir cümle kurup, kelimeleri can evinden seçip, laf topunu patlatması gerekirdi.Her zaman ki gibi çok küçük bir paraya kitabı satmıştı..Arkamdan bagırdı. Tamam dedim jetonu anca düştü. Oysa o” işin bittiğinde getir sattığımın iki katı fiyatına geri alırım. Sakın yıpratmaaa” dedi.Hep bunu yapardı yine yapmıştı.Bende tüm gücümü topladım, ona döndüm”, zaten okumam bile ödev için BEYZADE ödev için dedim.” ”OKUMAZSAN OKUMA” sağlam getir dedi..Hıh çok bilmiş bide” OKUMAZSAN OKUMA” diyor.Elimde o kitap, sayfasını bile çevirmeden masamda oturup onu izliyordum.Hep yaptığım gibi arada arkadaşların uğultusuna katılıyor,yarım kalmış bir şiir gibi tekrar ona dönüyordum.Camlar buğulanmış, olmasına rağmen o hayli uzun, genelde beyaz giyinen gizeme ona bakıyordum.Yağmur tüm hızıyla yağıyordu.Üşüyordu, biliyorum.Ona sıcak bir çay bile ikram edemezdim.Çok sert olan kabuğunu kırmak imkansızdı…
Noluyodu!!! O koca adam, hayır çınar, yook o köşenin, o caddenin, en büyük, en yalın, en can alıcı noktası düştü.Yere düştü, durdum, dondum, herkez gibi kaldım.Tuttu onu tanımayan büyüklüğünü hiç bilemeyen yoldan geçen alalade insanlar ya ölürse dedim, ya ölürse? Gitmekle kalmak arasında kalmıştım.Gittim peşinden tek bendim onun için kalkıp dikilen ve peşinden giden.Başındaydım saçlarına dokunabilirdim.Ellerini tutabilirdim.Kapanmıştı o maviyle yeşil arası gözleri…..
Öldü, öldü, öldü dediler. Hastane, morg derken kalp krizinden diye ölüm raporu hazırlandı.Gömüldü ve gitti….Kimdi tabiki kimliksiz değildi.Adının ne önemi vardı ki artık BEYZADE idi zaten adı.Köşesi boştu artık sahipsizdi.Dağılıyordu her yere kitapları dağılan kitaplarını topladım.Her dokunduğum kitap onun yüreğiydi bunu iyi biliyordum.Orayı dağıtmaya pek meraklı olanlar geldi. Sanki kaç metrelik yerdi ki durun dedim durun. Bir gün verin bana sadece bir gün zorda olsa bir gün verdiler.”Yarın bu döküntüler burdan kalkacak diye bağırdılar.Tamam söz dedim.O nun tezgağında başkaları tarafından basit kelimelerle epeyce azarlanmıştım.Acele etmeliydim. Evini buldum bir kaç macera arayan arkadaşıda yanıma alıp.Hep bir köhne baraka hayal ederken kitapları taşımak için, güzel bir apartmanın üçüncü katında buldum kendimi evi sütüdyo daireydi.Temizdi bir kadın okşamışcasına her yer düzenliydi.Evinde alabildiğince kitap vardı.Her türden, her yıldan,her dilden .Komşuları hüzünlü yarı ağlamaklı gözlerle yutkunarak ”iyi insandı, yıllardır yanlız yaşardı, kimsenin kalbini kırmazdı, hatırşinazdı,osmanlı torunlarındandı bildiğimiz kadarıyla saraylıydı.Küçük çocuklarımızla pek ilgilenir, hep kitap okuturdu.Zaman zaman bir masal gibi çocuklara tarih, coğrafya anlatırdı ;” dediler… Sanki bizeydi öfkesi yada onu anlatmaya kelimelerin yetmediği hali.İçten içe kıskanmıştım, o çocukları….Sonra ne mi oldu ?Evi devlete kaldı.Devlet evi satmadı. Onca kitap telefte olmadı.Duyarlı duyarsız, toplayabildiğim kadar arkadaşı küçük düşme, alay edilme, pahasına zorda olsa yanıma aldım.Defalarca ince bir uslubla paylandığım.BEYZADE’ DEN kalan her şeyi yaşatmalıydım.Bunu anlamadığım bir ihtirasla istiyordum. O dönemin önce Kaymakamı sonra Milli Eğitim Müdürüyle görüştük.O köşede kalacak tı.O evde.Okulumuza bağlı olarak hemde sevinçten ölebilirdim.Dileyen, hevesli herkez sırasıyla birbirini idare ederek, o köşede durdu.Aynı onun çizgisinde satarken kitaplar ucuz geri alırken ödediğin ücretin iki katı olarak.Azda olsa toplanan paralarla, eski yıpranmış onun mukaddes ellerinin tamirini bekleyen kitaplar alındı.Okulun edebiyat bölümü bu duruma çok hevesliydi.Onun evinde toplanılıyor, kitaplar tamir görüyor en geç 17:00 evden çıkılıyordu.Bu saaten sonra evde kalmak resmi olarak yasaktı.Okuldan mezun oldum çevrem çok değişti.BEYZADEM benim yönümü belirlemişti.Keşke onun istediği bir küçük çocuk olsaydım; daha ham hiç ateş görmemiş, onun için çocuklarla ilgiydi. Yön verme çabasında idi.Banada ayırsaydı vakit, banada anlatsaydı masal gibi tarih olmadı…Aslında sert olan onun kabuğu deildi, kibirli olan da o deildi, bizdik.Yüksek okul okuyoruz edalarında yönsüz kalmış biz.Bunu şimdi şimdi idrak edebiliyorum…
Yeni dönem öğrencileri geldi.Köşede duracak olanlar birkaç ay içinde okul idaresi tarafından seçilecek ben haftanın üç günü genelde ilgilene biliyorum.Şimdi bir kaçak gibi kaçtığım bu ev onun dairesi kitaplara dalmış resmi izin verilen saati çoktan aşmıştım.Elimde hazırlanan tamir görmüş kitaplarla dolu çantayla zorda olsa çıkabilmiştim.
”Herşeyin nakli olabilir günümüzde, tüm organların, belki tüm bedenin,ama ruh: ruhu nakledemezsiniz.Kişiyi özel yapan üsün kılan ruhudur.Bu kitaplarda yazarlarının ruhuyla doludur” demişti.İlk tanıdığım yıllarda ona gülmüştüm arsızca” ruhmu satıyosun bize” demiştim üstüne üstlük şimdi elimde ruh dolu çantayla ”OKUMAZSAN OKUMA” KÖŞESİNE GİDİYORUM.Sabah oldu sayılır acele etmeliyim…!
Çok fazla yapmadığım bir şeydi, kulaklığı takıp radyo dinlemek. Ama zaman zaman dinlemeye başladım ve git gide artan bir radyo dinleme tutkusu. Üç dört ay sürekli olarak takip ettiğim radyo programları beni iyice içine çekmeye başladı. Ve program sırasında sunucunun sorduğu sorular, dinleyicilerin gönderdiği yorumlar… Ben de tabi kendim yorumlar yaparak oturduğum yerden katılıyorum. Bir gün yine radyo sunucusu bir soru sordu ve dinleyicilerden yorumları bekliyor. Bir yorum geldi. İkinci yorum geldi. Artık yerimde duramıyorum. Mutlaka ben de cevabımı göndermeliydim. Nitekim öylede oldu. Kendimce cevapladım, yorumumu yaptım ve gönderdim. Ardından program sunucusunun yazımı çok beğenmesi, beni takdir etmesi de hoşuma gitmedi değil –kendimi övmek niyetinde değilim kesinlikle-. Ve ardından her şey eskisi gibi. Radyo dinlemeye devam ediyorum.
Tabi anlattığım zamanlarda duygusal takılan bir genç var. Haliyle şiirler, özlü sözler, güzel aşk hikayeleri vs. takip de ediyorum. Bunun yanı sıra belki sizlere basit gelecektir ama her gencin de bunu yaptığı kanısındayım; bir defter alıp beğendiği sözleri falan not etmesi, yazılan şiirleri not etmesi. Ben de öyle yapıyorum. Ve artık ben de bu sözleri yazmalıyım dedim. Tıpkı dinlediğim radyo programına gönderdiğim cevap gibi bunları kendi defterime kendim yazmalıyım. Başladım yazmaya. Dilim döndükçe, kalemim yazdıkça yazıyorum. Kimsenin haberi olmadan kendimce yazıyorum. Ara sıra her zaman yanımda olan ablama okuyorum. Kendisi de çok beğeniyor ve bana mutlaka yazmaya devam etmelisin diyor. Ama bilmiyor ki hayalci dünyamda zaten yazıyorum. Hayal, hayal, hayal… yaşam devam ediyor. Olaylar artık kafamda büyüyor. Kimisi daha dramatik bir hal alıyor, kimisi daha romantik oluyor. Artık çerçeveyi genişletmeyi düşünüyorum. Yazdığım o sözlerin altını doldurmaya, o sözleri belli bir çerçeve içinde vermeyi düşünüyorum. Tabi bu iki satırlık yazdığım şiirler kadar kolay olmuyor.
Başlıyorum yazmaya, olay örgüsü oluşturmaya. Evet, gülünç gelebilir. Okul hayatı boyunca eline kalem alıp bir paragraf yazı yazmayan bir kişi nasıl olurda kendisini direkt olay örgüsü içerisinde bulur. Dedim ya hayalci dünyam. Hayal kurmakta ustalaştım nerdeyse. Otobüste, okulda, bakkalda, televizyon izlerken, yemek yerken, gece başını yastığa koyduğunda vs. her yerde hayaller kurarak yaşıyorum. Olay örgüsü kafamın içinde. Ama kalemi eline alınca işin rengi değişiveriyor hemen. Eline aldığın kalemi bir sağa büküyorsun, bir sola. Olmuyor. Ve sonunda anlıyorsun birikim olmadan yazamayacağını. Birikim mi? O da ne? Nasıl olacak? Diye düşünürken kendin veriyorsun cevabını: yazmak için bilmek gerekir, bilmek için okumak gerekir, okumak için direnç ve sabır gerekir. Bu üçleme beni öyle korkutuyor ki artık yazığım o şiirlerden bile vazgeçiyorum. Arkasından kendimde hissettiğim bir boşluk ortaya çıkıyor. Sebep arıyorum, bulamıyorum. Aslında biliyorum ama bilmemezlikten geliyorum. Olacak gibi değil. Günden güne büyüyen o boşluk gündelik yaşamıma da sirayet ediyor. Korkarak yaşamaya başlıyorum. Önüne geçilemez bir hal alıyor bu olay ya da kendimi öyle hissediyorum ya da hissetmek istiyorum. İçimde bir boşluk olmasa bile iyi ki öyle hissetmişim diyorum. Çünkü, kendimi rahatlatmak, kaldığım yerden devam etmek istiyorum. Nerden? Okumaktan mı? Evet. Okumaktan. Evde bulduğum bir roman kitabı elime geçiyor. Başlıyorum okumaya. Çok sıkılıyorum. Nerdeyse kendimi son dakikalarını yaşıyormuş gibi hissediyorum. Ama dedim ya okumak, direnç ve sabır gerektirir. Sabrediyorum. Yavaş yavaş günde okuduğum sayfa sayısını arttırarak ilerliyorum. Bunun yanında suratımda sebebini bilemediğim tebessüm ifadeleri ortaya çıkmaya başlıyor. Ve zafer… Kitap bitti. Kendimi ödüllendiriyorum. Tatil kazandım….
Arkasından, okuma eyleminin nasıl olacağına dair fikirler edinmeğe çalışıyorum. Hepimizin bildiği ortak sonuç şu: ilk önce sevdiğin tarzda kitaplar okumaya başlayacaksın. Ben de tavsiyelere uyuyorum ve sevdiğim konular üzerine yoğunlaşıyorum.
Tarih. Okumasını sevmediğim gibi edindiğim bütün bilgilerim dinleme üzerine kurulu bir konu. Artık dinlemenin yanında okumanın gerekliliğini kendimce bir kez daha saydıktan sonra gidiyorum ilk kitapçıya. Rafları karıştırıyorum. Ve Osmanlı tarihi hemen gözüme çarpıyor. Kitapçıyla pazarlığımı yaptıktan sonra mutlu mutsuz ifadelerle eve geliyorum. Kitabıma başlangıç yapıyorum. Bir, iki, üç… derken kitap bitiyor. Kitaptan edindiğim bilgiler, dinleme fiilini lügatımdan kaldırmama sebep olacak kadar beni etkiliyor. Peşi sıra zihnimde yanan şimşekler vesilesiyle ve daha önceleri yaptığım bir, iki cümlelik şiir yazmak, özlü sözler takip etmek vs. aklıma geliyor ve hemen okumak üzerine yazılmış özlü sözlere ve şiirlere bakıyorum. O da ne: bilim adamlarından, liderlerden, aydınlardan vs. bir çok insanın onlarca sözü ve şiiri. Bunları sizlere de buradan iletmek isterdim ama bunları tek tek okumak sizi sıkar diye benim üzerimde en tesirli olan ve sizlere de tesirli olacağına inandığım bir sözü söyleyeyim: bir hadis-i şerif, ‘’okumak, kadın ve erkek bütün herkese farzdır.’’
İnsanlar öldürücü olmayan zehirli bir yiyecek veyahut eylemin tadına baktıklarında zamanla o eylem veya yiyecek insana tatlı gelir. O sıra tatlıyı insan yemeye başlarsa insana zehirli gelir. Yavaş yavaş alıştığım o okuma eylemi artık zehirli değil bana tatlılığını göstermeye başladı. Öyle kaptırmıştım ki kendimi elimde kitabım olmadan evden dışarı çıkmıyordum. Ertesi gün sınavım var ama kitabımı bitermeden ne yatmayı düşünüyorum ne de uyumayı. Artık hayatınızda okumaktan başka hiç bir şeyin anlamı kalmıyormuş gibi hissediyorsunuz kendinizi. Öyle ki kitap okumadan geçirdiğiniz bir günü kendinize zül sayıyorsunuz. İşte kitapların etkili dünyası..
Aradan 6 ay gibi kısa bir süre geçiyor. Kafamı kaldırıp ilk başta boş olan kitaplığımı saydığımda 18 kitap çıkıyor. Ve bir altı ay daha kitap sayıyı otuz beş. Bu beni inanılmaz derecede mutlu ediyor. Kendinizin nasıl değiştiğinin farkına ilk siz varıyorsunuz. Artık olaylara bakış açınızda, konuşmalarınızda ve kurduğunuz cümlelerde olan değişikliklere ilk siz bakın…
Tabi burada hep aynı tarz da kitap okumak doğru değildir. İnsanı ilk günkü gibi sıkar. Onun için kendinize bir program yapın. Önce polisiye ardından tarih onun ardından aşk sonra düşünce vs. Sene sonunda zihninizde onca bilgi ve düşünceyle yaşamaya başlıyorsunuz. Bu düşüncelerin hepsini muhafaza etmeli ve yenileriyle harmanlamalısınız yani gelişime açık olmalısınız. Zaten gerisi kendiliğinden geliyor.
İki sene okuduklarının verdikleriyle artık kendine yazabilirsin diyorsun. Ama bu da yeterli değil. Çünkü daha fazla okumalısın… ve yazma serüveni işte bu şekilde bu yazıyla başlıyor.
26 Kasım 2009 Tarihli Kocaeli Öncü Gazetesi’nde Yayımlanan
Söyleşi Metni
***
Selçuk Erat kimdir? Kendinizi nasıl tanımlarsınız okurlarımız için?
Selçuk Erat, 1982 Şişli doğumlu. Kova burcu. Bekâr. Para kazandığı bir işi var. Bu arada burcunun bütün özelliklerini istisnasız taşır. Herkes gibidir. Sabah kalkar, alelacele hazırlanır, işe gider, akşam eve döndüğünde alelacele bir şeyler yer, bilgisayarının başına oturur, gecenin rüzgârı O’nu taşımaktan yorulduğu an, yatağına girer ve uyur. Zaman zaman dışarı çıkar, gezer, seyahat eder… Uzun yıllardır bu hep böyledir… Ben, kendime baktığımda başka bir şey göremiyorum, ya siz?
Selçuk ERAT
Şiir kitaplarınızdan söz edebilir miyiz? Yeni çalışmalarınız var mı?
Evet, yeni bir kitap hazırlığım var, ama bu kez şiir olmayacak. Roman mı, deneme mi, öykü mü yoksa çok farklı değişik bir tür mü olacak, bu bilgiyi henüz vermek istemiyorum.
Sizin de bildiğiniz gibi Sevgili Kuru, 2003’te kendi imkânlarımla bastırdığım “Yaş” adında bir kitabım var; ilk şiir kitabım. Bu kitap hakkında hiç konuşmak istemiyorum, çünkü tam bir facia idi! Sevgili Ata Türker’in ısrarı ve teşviki ile bastırmıştım. Bana çok güveniyordu Türker, o zamanki çaylaklığımla elbette ben de kendime güveniyordum. Fakat şimdi geriye baktığımda, zamansız ve gereksiz bir kitapmış diyebiliyorum sadece!
5 yıl aradan sonra, “Toz Yanığı” geldi, 2008’de. Ada Yayınları tarafından okura sunuldu. İçime sinen bir çalışma oldu. Keşke Toz Yanığı, resmi anlamda ilk kitabım olsaydı…
Şiirinizde İkinci Yeni şiirinin izleri yoğun olarak görülüyor, Toz Yanığı’ndaki şiirlerin çoğu bu tarza ait şiirler, kendinizi nereye ait görüyorsunuz?
Açıkçası ben bu konumlandırmadan pek hoşnut değilim. İkinci Yeni şiirlerini ve şairlerini, elbette yakından takip ediyorum ve bu alandaki ürünler, gerçekten başarılı. Fakat benim kendime has bir tarzım var, oturması için elimden gelen gayreti gösteriyorum. Kendi tarzımla anılmak isterim. Zira bu çok uzun zaman alacak ve emek harcanacak bir iş…
Ve Toz Yanığı’ndan sonra gördüğüm tepkiler hep bu yöndeydi, beni her zaman İkinci Yeni’ye yakın bir konuma oturttular veya öyle olmasını istediler (!). Eğer ölmeden evvel, geride bir Selçuk Erat tarzı, akımı, biçemi, ne derseniz deyin, bırakabilirsem mutlu ölmüş olacağım. Evet, kısacası hiçbir yere ait değilim, olmayı düşünmedim veya bir yere ait olmak adına edebi çalışmalarda bulunmadım.
Altay Öktem, sizin için “imgelerin peşine düşmüş bir şair” diyor? Sahi imgelerle aranız nasıl? Bu anlamda imgeleriniz genelde nelerin üzerinde yoğunlaşıyor?
Sevgili Altay Öktem üstadın bu takdiri, beni daima mutlu etti. İmgeyi seviyorum, doğru; ama hâlâ kendimi bu yönde yeterli bulmuyorum. İmge dediğimiz o okyanusa açılmak için iyi donanımlara sahip olmanız gerekli; küreğiniz, botunuz, geminiz, yelkeniniz, her neyse sağlam olmalı! Gelen tepkilerden ve eleştirilerden okyanusa açılmak üzere olduğumu görerek seviniyorum, ama henüz bunun zamanının gelmediğini belirtmem lâzım.
Ne üzerinde yoğunlaştığına gelince, burada sözü Sevgili İhsan Sönmez’e bırakmak istiyorum. Şöyle diyor kendisi:
“Selçuk Erat; düşünsel, mitolojik, tarihsel, tanrısal ve toplumsal göstergelerle metinsel malzemeleri işleyerek yeniden güncel anlamlar veya öte anlamlandırmalar ürettirmeyi başarıyor. Bugünü değerlendirerek yarının düşünü kurma bilinci açıkken, aşk ve ölüm temaları, insana ve nesneye bakışta sık sık başvurulan öğeler olarak karşımıza çıkmaktadır. Selçuk Erat şiirleriyle tinsel algımıza yardımcı olurken, sık sık insan yaşamına ve güncel gerçeğimize parmak basmaktadır. Göstergebilimsel ve yan metinsellik açısından okunması, göndermelere dikkat edilmesi gereken şiirlere imza atıyor.”
Şiirlerde kadını sorguluyorum uzun zamandır, kadın hayatın neresinde durmalı sence, ya da soruyu ters çevirmeliyim belki de, kadın hayatın neresinde ki şiirin neresine yerleşmeli, kadını ve şiirindeki yerinden de söz eder misin bu arada?
Güzel bir sorgulamada bulunuyorsunuz Sevgili Kuru, ancak “kadın” öğesi, benim edebi ürünlerimde çok fazla kullanmadığım, ele alıp işlemediğim veya üzerinde düşünmediğim bir husus. Ancak “Anne” öğesini sık sık ele alırım çalışmalarımda.
Bütün kadınlar, “anne”dir. Hz. Peygamber, “Cennet, anaların ayakları altındadır” derken, kadını ve kadının önemini bakınız nasıl yüceltiyor. Aynı şekilde Büyük Önder Atatürk’ün kadınlara bakışı ve Türk Kadını’na sunduğu ayrıcalıkları da unutamayız, unutmamalıyız. Kısacası, yaşadığımız şu dünya, hep annelerin, kadınların sayesinde dönüyor. Kadınların her işte parmağı var! Kadınlar bu kadar önemli ve yüce varlıklarsa, şiire yapacakları veya yaptıkları katkılar ve bu anlamda elde edecekleri konum, aynı şekilde yüksek olmalı. Sanırım buradan kadının yaşamdaki ve şiirdeki yeri hakkında bir fikir sahibi olabiliriz?
Şimdi, “kadın” dediğiniz için, Engin Turgut ve “Bahar Hanım” adlı şiiri gelip, oturdu usuma. Aslında sürekli aklımın en tenha ve en güzel yerlerinde gezinen bu şiiri, radyo programlarımda sık sık okuyorum dinleyenlerime ve nedense bence “kadın” üzerine yazılmış ender şiirlerden biridir bu şiir.
Gebzeli şair olarak tanıdım seni, şimdi de uluslararası bir sivil toplum kuruluşunda görevlisin, ayrıca radyo programlarının sürdüğünü de biliyorum. Selçuk Erat kaç karpuzu koltuğuna sığdırmaya çalışıyor? Ya da şairlerin makûs talihi mi bu her yere dokunabilmek arzusu, çok mu hırslıdır şairler sence?
Öncelikle, Gebzeli olmadığım gerçeğinin altını kalın ve çift çizgiyle çizelim. 8 yılımın Gebze’de geçmiş olmasından son derece üzgünüm, rahatsızım. Yanlış anlamayın lütfen, dikkat ediniz Gebze Şehri’nden söz ediyorum, Gebzelilerden değil. Ancak şu da bir gerçektir ki, edebi anlamda en faal olduğum dönemler Gebze’de geçmiştir, keza bu da büyük bir talihsizlik!
Şairler hırslıdır, katılıyorum. Çünkü şairler, yaratıcı ve üretken insanlardır. Onların bu yetisi, şüphesiz birçok alanda başarılı olmalarının da anahtarıdır bence. Şiir dediğimiz sanat; müzikten resme, plâstik sanatlardan heykele, doğadan teknolojiye, edebiyatın diğer türlerinden sanatın bütün dallarına tiyatroya, sinemaya, hatta bilime kadar, yaşamın bütün alanına bulaşabilen, yansıyan, yaşayabilen bir sanat. Bu anlamda şairlerin, şiir dışında birçok sanat veya meslekle uğraşması şaşırtıcı olmamalıdır.
Benim para kazandığım bir işim var! Bunu ayrı bir kefeye koyalım bence. O kefede sadece bu olsun. Diğer kefeye gelince, orada da; şiir, edebiyat, sanat, tasarım, yayıncılık gibi çalışmalarım var. Hatta bu kefeye bir dönem ilgilendiğim ve sonraları edebiyat ağır bastığı için terk ettiğim resim, müzik ve mimari çalışmalarımı da ekleyebiliriz.
Son olarak şunu söyleyebilirim size: Kaç koltuğum varsa, o kadar da karpuzum olmasını isterim, çünkü benim için yaşamın anlamı budur…
Sevgili Selçuk Erat, Gebze’de şiiri ya da geniş anlamda sanatı ve kültürü sorgulasak seninle? Ne olacak bu Gebze’nin hali diye sorsam?
Gebze’de yaşayan insanlar için üzülüyorum! Gebze’de yaşamış olduğum için kendime de üzülüyorum! Gebze’de sayısız kültür – sanat ve şiir etkinliği yapmış biri olarak ifade etmeliyim ki, Gebze; kültür – sanata değer veren, kültür – sanatın hem şehir hem de sakinleri için önemine vâkıf, ileri görüşlü, aydın bir yöneticiye kavuşamadığı sürece ve Gebze Halkı bu yönde bir belediye başkanını kendilerine lider olarak seçemedikleri (!) müddetçe, Gebze’den sadece koca bir beton yığını ve köy olur. Köy diyerek, köylerimizi ve köylülerimizi küçümseme, dışlama anlamında değil, şehircilik anlamında söylüyorum.
Bir şehrin kalkınmasında veya gelişmişlik düzeyinin ölçülmesinde önce kültür – sanat faaliyetlerine bakılır ve ona göre bir değerlendirmede bulunulur. Eğer günlük nüfusu bir milyonu bulan bir şehirde, hâlâ sinema yoksa ve insanlar kültür – sanat faaliyetlerine katılım göstermiyorsa, burada ciddi bir sorun vardır ve bu iyi analiz edilmelidir, diye düşünüyorum.
Selçuk Erat, son olarak size bıraksam sözü ne dersiniz okurlara?
Her zaman “kimlikli” bir okurum olsun isterdim; bilgili, araştıran, sorgulayan, hevesli, yapıcı, doğruların peşinde, aydın, kültürlü… Hem radyo programlarımda, hem de edebi çalışmalarımda aldığım mesajlar, gösterilen tepkiler, bu arzumun giderek gerçekleştiğini işaret ediyor. Edebiyatla uğraşan bir bireyin en büyük tatmini, paradan ve maddi değerlerden çok önce, okuru ve okurunun ilgisi, taltifi, takdiridir. Okur, yazarına destek verdikçe, yazar da daha engin deryalara açılmak için yeni moral kapıları keşfedecektir. O nedenle okura son mesajım, sevdiği ve takip ettiği şairleri, yazarları ve sanatçıları desteklemeleri ve bu eylemlerine devam etmeleridir.
Bu sayede yapılan her “doğru” ve “güzel” işte okurun da payı olmuş olur. Çünkü edebiyatta ve sanatta, istisnalar hariç, genelde hep güzel ve doğru ürünler ortaya konur, konmalıdır diye düşünüyorum ve şu anda bu söyleşimizi okuyan herkese bu vesileyle selâmlarımızı iletmiş olalım.
Sevgili Selçuk Erat, bize vakit ayırdığın için çok teşekkür ederim.
Sevgili Mahmut Kuru, ilginiz için ben teşekkür ederim. Keyif aldım. Başta Size olmak üzere, bütün Kocaeli Öncü Gazetesi çalışanlarına başarılar ve kolaylıklar diliyorum.
